Dušan Bajević rođen je 10. decembra 1948. u Mostaru. Jedan je od najboljih i najpopularnijih fudbalera sa ovih prostora svih vremena, a poznat je i pod nadimkom “Princ sa Neretve”. Sa 164 gola drugi je jugoslovenski prvoligaški strijelac svih vremena, najbolji golgeter u prvenstvu 1969/70 godine sa 20 golova (zajedno sa Santračem) i reprezentativac-rekorder u broju postignutih golova na jednoj međudržavnoj utakmici: 14. juna 1972. protiv Venecuele (10:0) pet puta je zatresao protivničku mrežu. Član je čuvenog Veležovog tria BMV (Bajević-Marić-Vladić).
Vitak, odličan tehničar sa elegantnim potezima, igrao je odlično glavom i bio jedan od najefikasnijih vođa napada u jugoslovenskom fudbalu. Karijeru je počeo 1963. u omladinskoj ekipi mostarskog Veleža, a dres prvotimca prvi put je obukao 13. septembra 1966. i za više od trinaest godina igranja u dresu mostarskih “rođenih”, odigrao je 568 utakmica i postigao 468 golova, od čega u prvenstvu 321 utakmicu i 164 prvoligaška gola. Za najboljeg fudbalera Jugoslavije je proglašen 1972. godine.
Sa zapaženim uspjehom igrao je četiri sezone (1977-1981) za boje grčkog prvoligaša AEK-a iz Atine, a kad se jula 1981. vratio u Mostar, nastavio je da igra za Velež sve do 26. juna 1983, kad se na utakmici protiv Partizana u Beogradu posljednji put pojavio na prvoligaškoj sceni. Od fudbala se zvanično oprostio 17. avgusta 1983. na utakmici protiv Hajduka u Mostaru.
Uz jednu utakmicu za omladinsku (1967.) i devet susreta i četiri gola (1968-1971) za mladu reprezentaciju, odigrao je i 37 utakmica i postigao 29 golova za najbolju selekciju Jugoslavije. Debitovao je 8. aprila 1970. u susretu protiv Austrije (1:1) u Sarajevu, u kome je postigao jedini gol za Jugoslaviju, a od dresa sa državnim grbom oprostio se 8. maja 1977. na utakmici protiv Rumunije (0:2) u Zagrebu. Učestvovao je 1974. na Svjetskom prvenstvu u SR Njemačkoj. Na mini Mondijalu 1972. u Brazilu, gdje je učestvovalo 12 reprezentacija, bio je najbolji strijelac turnira.
Kao odličan vođa navale i istaknuti strijelac, na većem broju međudržavnih utakmica postizao je odlučujuće golove za Jugoslaviju: 1970. protiv Austrije (1:0) u Gracu, 1972. protiv Paragvaja (2:1) u Manausu – oba gola, 1972. protiv Perua (2:1) u Manausu – oba gola, 1972. protiv Španije (2:2) u Las Palmasu – oba gola, 1973. protiv SR Njemačke (1:0) u Minhenu, 1977. protiv Kolumbije (1:0) u Bogoti i 1977. protiv Meksika (1:0) u Montreju.
Neposredno po završetku igračke, počeo je karijeru fudbalskog trenera, u Veležu, s kojim je 1986. godine osvojio Kup Jugoslavije, tadašnji Kup maršala Tita. Velež je tada u finalu pobijedio zagrebački Dinamo sa 3:1, a 1987. godine igrao je u finalu.
Bio je veoma uspješan i kao trener u Grčkoj, gdje je jedno vrijeme maltene uživao status fudbalskog božanstva. Osvojio je ukupno osam šampionskih titula, po četiri sa AEK-om i Olimpijakosom i četiri trofeja u nacionalnom kupu (dva sa Olimpijakosom i po jedan sa AEK-om i PAOK-om). Na klupi beogradske Crvene zvezde je bio nepunu sezonu (2006/07), jer se povukao iznenada 10. marta 2007. godine, dvadesetak minuta prije kraja prvenstvene utakmice na Marakani protiv Vojvodine, kada su navijači tražili njegov odlazak! On im je uslišio želje i odmah otišao u svlačionicu, iako je i nakon tog poraza (0:3) Zvezda imala šest bodova više u odnosu na prvog pratioca Partizana. Posle Crvene zvezde odlazi u grčki Aris. Trenirao je i Omoniju iz Nikozije, kao i grčki Atromios.
Hercegovina Promo, januar 2015.
BONUS VIDEO
